Grupa: Użytkownik
Posty: 101 #2570612
Od: 2018-7-11
|
Miewał sny katów.
O upokorzeniu i wstydzie, o niszczeniu woli.Zamkniete pokoiki bez okien i rozległe place apelowe, szkolne ławki i boksy w pracy. Krzyk, ale też cisza (ta boli najbardziej).
Ból, ale też brak bólu, obietnica zabawy.
Resztki wyrzucane do śmietnika, walka czarnych kobiet przy baniakach z wodą, gładki dotyk drewnianej pałki, razy zsyłane na głowy jak grad albo okaleczone, ślepe ptaki. Klamry od pasków, przyjemnie ciężkie, słowa pogardy, dokarmianie strachu. Rozpalone żelazka, długie igły, krótkie noże, czerń lufy nagana, sportowe buty na gumowej podeszwie, wieczorem w cieniu bramy. Uczucie obrzydzenia, kiedy taki wielki, taki silny, krąży z chrzęstem rozdeptywanych ciał pomiędzy ludzkimi robakami. Myśli o braku wstydu - nikt na jego widok nie podniesie oczu, żeby mógł się w nich przejżeć. O braku lęku - to on wzbudza lęk (strach jest tylko przed zwierzchnikami). O pełnym trzosie za który dziwki pozwalają mu się bić i jeszcze obsypują go pełnymi uwielbienia zapewnieniami. Myśli o mocnych ramionach i lżących słowach. Myśli o uderzeniach które zawsze trzeba zadać jako pierwszy, żeby nikt już nie pdniósł ramion.
O wąskich ostrzach rysujących wolno cienkie jak włos wzory na skórze ofiar. O czarnych od sadzy piętnach, znakujących znienawidzone twarze najsłabszych, wypalające oczy. Żeby już nikt nigdy nie mógł na niego tak patrzeć. O odcinanych członkach. O odciananych rękach. O rampach, korowodach słabych, odprowadzanych ku śmierci. O kilku srebrnych monetach więcej, nagich piersiach obłapainych za wagonem, w zamian za obietnice ocalenia, która nigdy się nie spełni. O dniu wolnym od bólu, zadawanego przez oprawców, którzy zawsze stoją nad oprawcami. O strachu przed nożem w rękach ofiar. O kobietach które mu się oddają, żeby ich dzieckjo nie czuło bólu. O pełnym brzuchu, rozgotowanych, dobrych kartoflach, aż lśniących od tłuszczu, złotych, pięknych jak Bóg. O dodatkowej porcji mięsa i kaszy.
Budził się podniecony, z bolesną erekcją, a czasem tuż po orgazmie, ze stygnącym nasieniem, spocony, uświadamiając sobie dopiero po chwili gdzie jest, a raczej gdzie go nie ma. Bez możliwości odwółania wracając do świata, w kórym był taki bezradny i mały.
[cdn.] |
