 | Strona: 1 / 1 strony: [1] |
Irena Puciło na podstawie artykułu Ireny Wojciechowskiej „Twórcza aktywność plastyczna dziecka”U 4 latków postacie są na ogół jednej wielkości |  |
| | | | Mentor | 20.03.2021 01:30:28 | 
Grupa: Użytkownik
Posty: 339 #7539211
Od: 2018-6-30
| Przedszkole Samorządowe Nr 25
KRAINA UŚMIECHU
ul. Waszyngtona 4
15-274 Białystok
Świat w rysunkach dzieci w wieku przedszkolnym
Opracowała Irena Puciło na podstawie artykułu
Ireny Wojciechowskiej „Twórcza aktywność plastyczna dziecka”.
Twórcza aktywność dziecka wynika z potrzeby wyrażania siebie, swoich myśli, uczuć i przeżyć, a ten wewnętrzny świat ujawnia w różnych formach ekspresji: ruchowej, muzycznej i plastycznej. Obserwacja i kontakt z otaczającym go światem staje się podstawą do jego ekspresji.
Dzieciństwo, to taki okres w życiu dziecka, w którym wszystko jest ciekawe, a ruchliwość, niespożyta energia, oraz chęć poznania wszystkiego i samodzielnego działania, popycha go do twórczego myślenia dającego radość i zadowolenie.
Rozwijanie ekspresji plastycznej dziecka w przedszkolu polega na:
kształtowaniu zaangażowanej postawy wobec otaczającego świata oraz uwrażliwianiu na jego piękno a co za tym idzie wzbudzaniu przeżyć estetycznych
pobudzaniu inicjatywy i inwencji w spontanicznej twórczości plastycznej poprzez oddziaływanie na sferę uczuciowo-intelektualną, wyobraźnię i fantazję oraz dostarczanie różnorodnych środków wyrazu
subtelnym i sugestywnym stawianiu dziecku zadań plastycznych i zachęcaniu go do swobodnego działania i wyrażania swoich wewnętrznych przeżyć”
wg J. Cybulskiej-Piskorek - „Twórczość plastyczna
dziecka w wychowaniu przedszkolnym”
Dziecko w wieku przedszkolnym wypowiada się w sposób spontaniczny i ekspresyjny, w zależności od klimatu pracy twórczej, od bezpośrednich doświadczeń, sugestii nauczyciela i sposobu działania innych dzieci. Na swój sposób wyraża spostrzegany świat, wykorzystuje swoją intuicję i wyraża swoje wewnętrzne „ja”.
„Ekspresja dziecka przerodzi się w twórcze działanie, gdy zaistnieją trzy warunki: motywacja wewnętrzna, klimat porozumienia oraz wolność działania.”
wg R. Glotona – „Twórcza aktywność dziecka”
Sztuka małego dziecka jest dla niego bardzo ważna, dlatego trzeba się na niej choć odrobinę znać, by nie wyrządzić krzywdy dziecku i nie żądać od niego tego, czego nie potrafi zrobić. Trzeba mu pozwolić myśleć, mieć oryginalne pomysły i działać nieszablonowo.
Wartość artystyczną twórczości dziecka nie łatwo jest ustalić i ocenić, ogromną rolę spełnia tu nauczyciel, doświadczony, z pewną dozą wiedzy na ten temat, z wyobraźnią, umiejętnością patrzenia i doceniania możliwości indywidualnych każdego dziecka.
Okresy rozwojowe w twórczości plastycznej dziecka:
1. Okres bazgroty
bazgrota bezładna (chaotyczna) – to przypadkowe zygzaki, linie, kropki i plamy, a ich wielkość, długość i kierunek zależy od nastroju dziecka, temperamentu i budowy ciała. Pierwsze bazgroty, to czynność motoryczna, bez udziału świadomości dziecka, a postacie ludzi i zwierząt są do siebie podobne.
bazgrota kontrolowana – to linie pionowe i poziome, które powstają w wyniku ruchu obrotowego ręki, są to kształty koliste i spiralne. W wyniku wzrostu płynności ruchów ręki, z bazgrot wyłania się koło – jest to pierwszy zorganizowany kształt, choć pozbawiony regularności. Za jego pomocą dziecko przedstawia prawie każdy przedmiot: dom, drzewo, pojazd, postać człowieka, zwierzaka.
bazgrota kontrolowana (nazywana) – dziecko próbuje nazwać to, co stworzyło, wkracza w fazę myślenia wyobrażeniowego, zauważa swój związek z otaczającym światem i innymi zależnościami przestrzennym
2. Okres przedschematyczny
Dziecko zaczyna poszukiwać stałych form do przedstawiania przedmiotów oraz zjawisk. Formy te mają uproszczony i powtarzalny charakter. Dziecko rysuje to, co dla niego jest ważne, stają się więc graficzną komunikacją z dorosłymi. Formą przejściową w wypowiedzi plastycznej są głowonogi. Ich charakterystyczną cechą jest głowa w kształcie nieregularnego koła lub kwadratu z dużą liczbą szczegółów (nos, usta, oczy). Z tej głowy wychodzą ręce i nogi przedstawione są za pomocą linii. Przestrzeń kartki wykorzystana jest w sposób chaotyczny, rysunek może być umieszczony w rogu kartki.
3. Okres głowotułowia
Postać człowieka przedstawiana jest frontalnie z dużą ilością znanych dziecku szczegółów, palce rąk najczęściej wychodzą z ramion, nie ma dłoni, brakuje też ubrań. Między 5 a 6 rokiem życia, niektóre dzieci zaczynają przedstawiać postać ludzką w ruchu, pojawiają się ręce, później nogi i tułów.
Dzieci w tym okresie lubią też rysować portrety. W postaciach zwierząt pojawiają się drobne charakterystyczne elementy tj. uszy, wąsy, dziób, nogi przednie i tylne. Drzewa to pień jednoliniowy lub sylwetowy oraz korona bez liści w kształcie koła, później pojawiają się elementy dekoracyjne np. gałęzie.
Coraz częściej pojawiają się pojazdy o kształtach owalnych lub prostokątnych.
4. Okres schematu wzbogaconego
To dzieci 6 letnie zaczynają zauważać związki między kolorem a przedmiotem oraz ciekawe układy rytmiczne rysowanych elementów, powstają interesujące kompozycje wielofigurowe powiązane ze sobą zależnościami przestrzennymi.
Pojawia się linia podstawy, na której dziecko umieszcza postacie, przedmioty oraz linia nieba. Dzieci intuicyjnie zaczynają stosować perspektywę pasową (rzędową), na najniższym obrazują plan najbliższy, pasy wyższe, to plany dalsze, chociaż postacie i przedmioty przedstawiane są o jednakowej wielkości.
Cechy charakterystyczne rysunków dzieci od 4 roku życia:
Opowiadanie – mowa rysunków zastępuje słowa dziecka, ale pozostaje pragnienie, by informować, opowiadać o sobie, pozostawiać po sobie znaki, by być rozumianym.
Proporcje – to, co wydaje się ważne jest rysowane w większych rozmiarach, mniej ważne elementy zajmują mniej miejsca na rysunku.
„Zdjęcie rentgenowskie” – dziecko nie waha się pokazywać jednocześnie tego co znajduje się wewnątrz i na zewnątrz np. domy z przezroczystymi ścianami.
Wyrazistość – przedmioty przedstawiane są w charakterystyczny sposób widziany przez dziecko np. na tym samym rysunku można zobaczyć psa widzianego z boku, a obok ulice widziane z góry.
Antropomorfia – dziecko ma skłonność do identyfikowania się z wszystkimi żywymi istotami, potrafi narysować kota z roześmianą, ludzką twarzą.
Perspektywa symultaniczna – postacie i przedmioty mogą być przedstawione jednocześnie z kilku punktów widzenia, są więc domy narysowane po obu stronach ulicy do góry i do dołu,a twarz ludzka jednocześnie z przodu i z boku
wg R. Fleck-Bangerta – „O czym mówią rysunki dzieci”
Co można wyczytać z rysunków dzieci ?
Oglądając rysunki dzieci możemy dowiedzieć się wielu rzeczy o nich samych , o atmosferze panującej w ich domu, o tym co myślą i co czują. Jednak interpretowanie jednego czy dwóch rysunków może prowadzić do błędnych wniosków. Tylko stałe, powtarzające się elementy czy cechy w pracach dziecka mogą stanowić dla nas cenną informację. Trzeba też uwzględniać wiek dziecka.
U 4 latków postacie są na ogół jednej wielkości, u dzieci starszych różnice są już zauważalne. Jeżeli 4 latek używa tylko jednego koloru, nawet ciemnego, to nic w tym niezwykłego, w tym wieku dzieci wybierają przypadkową kredkę. Ciemnych barw używają też 6 latki o zdecydowanych i stanowczych charakterach, które żyją w szczęśliwych rodzinach.
Natomiast jednokolorowe ciemne rysunki 6 latka mogą również sugerować smutek, lęk czy żal, a groźne sytuacje, przedstawione w kontrastowych barwach, sceny przemocy lub złośliwe miny, świadczyć mogą o przeżywaniu przez dziecko nieprzyjemnych emocji: złości, niepewności czy zagrożenia.
Gdy rysunki przedstawiają optymistyczne sceny, uśmiechniętych ludzi, możemy sądzić, że dziecko jest zadowolone z siebie i z tego, co się w jego życiu dzieje.
Bardzo ważne jest, w jaki sposób dziecko wykonuje swoje prace plastyczne Jeśli rysuje śmiało i odważnie, zdecydowanie naciska kredkę i ciągnie linię a rysunki są duże i kolorowe, to możemy przypuszczać, że dziecko jest pewne siebie, czuje się kochane, bezpieczne i ważne w rodzinie. Dziecko, które delikatnie naciska kredkę, rysuje małe elementy i umieszcza je z boku kartki, najprawdopodobniej jest nieśmiałe, niepewne siebie lub wystraszone tym, co się dzieje wśród jego najbliższych.
Pamiętajmy, że dzieci lubią naśladować swoich kolegów, bierzmy to pod uwagę podczas interpretacji takich podobnych prac.
Nie każdy rysunek bywa odzwierciedleniem rzeczywistości. Malując rodzinę, zdarza się dziecku pokazać jej wymarzony wizerunek, dając tym do zrozumienia czego pragnie i oczekuje, a konfrontacja z rzeczywistym stanem, to sygnał, że dziecku nie jest z tym dobrze, że za czymś tęskni i chciałby zmian. Wiele o samopoczuciu dziecka mówi, to w jaki sposób pokazuje samego siebie. Jeśli w porównaniu z innymi osobami, jest bardzo małe lub jego postać jest niepełna (brakuje rąk, nóg), może to oznaczać, że czuje się gorsze lub odrzucone Duże znaczenie ma też wielkość innych osób, przeważnie ta największa jest dla niego najważniejsza. Gdy jakaś postać jest wyjątkowo duża, można sądzić, że dziecko postrzega ją jako osobę dominującą w rodzinie. Zwróćmy też uwagę kto koło kogo stoi. Gdy rodzice są razem, a dziecko jest oddalone, oznacza to, że może być zagubione, gdy rodzina jest rozproszona, dziecko sygnalizuje, że rodzina nie jest ze sobą zżyta.
Dobrze jest zaobserwować w jakiej kolejności dziecko rysuje poszczególne postacie, ile czasu im poświęca na dopracowanie wizerunku, co w trakcie rysowania mówi i jak się przy tym zachowuje.
Te wszystkie wskazówki pozwolą nam poznać emocje dziecka towarzyszące w czasie malowania, a tym samym powiedzą, co czuje wobec rysowanych osób: miłość i podziw, czy lęk i niepewność.
Rysunek a symptomy trudności w życiu dziecka
Dziecko rysuje tylko siebie – może jest nadmiernie skoncentrowane na sobie, z powodu nadopiekuńczości rodziców, lub jest zawiedzione opieką i musi samo koncentrować się na sobie, bo czuje się zaniedbane i opuszczone.
Dziecko rysuje siebie mniejszym lub młodszym – ukazuje chęć powrotu do czasów, gdy było dzidziusiem, nie miało wtedy kłopotów i było mu dobrze, może ma poczucie, że nie może sprostać wymaganiom rodziców, może rodzice się rozwiedli – dziecko nie umie się z tym pogodzić i sygnalizuje, że chciałoby wrócić do czasów, kiedy byli jeszcze razem.
Dziecko rysując rodzinę pomija siebie – może to oznaczać, że dziecko nie akceptuje pozycji w rodzinie, czuje się nieważne, niepotrzebne, niezauważane i zaniedbane, ma poczucie wyobcowania i braku prawdziwej przynależności do swojej rodziny.
Brak jakiegoś członka rodziny– dziecko może pokazywać, że ma trudne relacje z tą osobą, może budzi ona w dziecku lęk, niechęć lub zazdrość i chciałoby ją z rodziny usunąć.
Dziecko dodaje osoby, których nie ma w rodzinie – być może w ten sposób sygnalizuje, że jest samotne i chciałoby mieć jeszcze rodzeństwo, bądź jest wychowywane przez jednego rodzica.
Niektóre osoby są wyraźnie powiększone – dziecko postrzega je jako dominujące w rodzinie, czasem groźne albo bardzo ważne w jego życiu.
_________________
WIEDZA
erudycja, gnoza, kwalifikacja, kwalifikacje, mądrość, nauka, obeznanie, oczytanie, opanowanie, orientacja, pojęcie, poznanie, przydatność, przygotowanie, szerokie horyzonty, uczoność, umiejętności, uzdolnienie, wiadomości, wtajemniczenie, wykształcenie | | | | | Michal_Czarkowski_sq4ctp | 20.03.2021 19:00:33 | 
Grupa: Użytkownik
Lokalizacja: ko13oc
Posty: 3413 #7547820
Od: 2017-11-21
| Mentor pisze:
Przedszkole Samorządowe Nr 25
KRAINA UŚMIECHU
ul. Waszyngtona 4
15-274 Białystok
Świat w rysunkach dzieci w wieku przedszkolnym
Opracowała Irena Puciło na podstawie artykułu
Ireny Wojciechowskiej „Twórcza aktywność plastyczna dziecka”.
Twórcza aktywność dziecka wynika z potrzeby wyrażania siebie, swoich myśli, uczuć i przeżyć, a ten wewnętrzny świat ujawnia w różnych formach ekspresji: ruchowej, muzycznej i plastycznej. Obserwacja i kontakt z otaczającym go światem staje się podstawą do jego ekspresji.
Dzieciństwo, to taki okres w życiu dziecka, w którym wszystko jest ciekawe, a ruchliwość, niespożyta energia, oraz chęć poznania wszystkiego i samodzielnego działania, popycha go do twórczego myślenia dającego radość i zadowolenie.
Rozwijanie ekspresji plastycznej dziecka w przedszkolu polega na:
kształtowaniu zaangażowanej postawy wobec otaczającego świata oraz uwrażliwianiu na jego piękno a co za tym idzie wzbudzaniu przeżyć estetycznych
pobudzaniu inicjatywy i inwencji w spontanicznej twórczości plastycznej poprzez oddziaływanie na sferę uczuciowo-intelektualną, wyobraźnię i fantazję oraz dostarczanie różnorodnych środków wyrazu
subtelnym i sugestywnym stawianiu dziecku zadań plastycznych i zachęcaniu go do swobodnego działania i wyrażania swoich wewnętrznych przeżyć”
wg J. Cybulskiej-Piskorek - „Twórczość plastyczna
dziecka w wychowaniu przedszkolnym”
Dziecko w wieku przedszkolnym wypowiada się w sposób spontaniczny i ekspresyjny, w zależności od klimatu pracy twórczej, od bezpośrednich doświadczeń, sugestii nauczyciela i sposobu działania innych dzieci. Na swój sposób wyraża spostrzegany świat, wykorzystuje swoją intuicję i wyraża swoje wewnętrzne „ja”.
„Ekspresja dziecka przerodzi się w twórcze działanie, gdy zaistnieją trzy warunki: motywacja wewnętrzna, klimat porozumienia oraz wolność działania.”
wg R. Glotona – „Twórcza aktywność dziecka”
Sztuka małego dziecka jest dla niego bardzo ważna, dlatego trzeba się na niej choć odrobinę znać, by nie wyrządzić krzywdy dziecku i nie żądać od niego tego, czego nie potrafi zrobić. Trzeba mu pozwolić myśleć, mieć oryginalne pomysły i działać nieszablonowo.
Wartość artystyczną twórczości dziecka nie łatwo jest ustalić i ocenić, ogromną rolę spełnia tu nauczyciel, doświadczony, z pewną dozą wiedzy na ten temat, z wyobraźnią, umiejętnością patrzenia i doceniania możliwości indywidualnych każdego dziecka.
Okresy rozwojowe w twórczości plastycznej dziecka:
1. Okres bazgroty
bazgrota bezładna (chaotyczna) – to przypadkowe zygzaki, linie, kropki i plamy, a ich wielkość, długość i kierunek zależy od nastroju dziecka, temperamentu i budowy ciała. Pierwsze bazgroty, to czynność motoryczna, bez udziału świadomości dziecka, a postacie ludzi i zwierząt są do siebie podobne.
bazgrota kontrolowana – to linie pionowe i poziome, które powstają w wyniku ruchu obrotowego ręki, są to kształty koliste i spiralne. W wyniku wzrostu płynności ruchów ręki, z bazgrot wyłania się koło – jest to pierwszy zorganizowany kształt, choć pozbawiony regularności. Za jego pomocą dziecko przedstawia prawie każdy przedmiot: dom, drzewo, pojazd, postać człowieka, zwierzaka.
bazgrota kontrolowana (nazywana) – dziecko próbuje nazwać to, co stworzyło, wkracza w fazę myślenia wyobrażeniowego, zauważa swój związek z otaczającym światem i innymi zależnościami przestrzennym
2. Okres przedschematyczny
Dziecko zaczyna poszukiwać stałych form do przedstawiania przedmiotów oraz zjawisk. Formy te mają uproszczony i powtarzalny charakter. Dziecko rysuje to, co dla niego jest ważne, stają się więc graficzną komunikacją z dorosłymi. Formą przejściową w wypowiedzi plastycznej są głowonogi. Ich charakterystyczną cechą jest głowa w kształcie nieregularnego koła lub kwadratu z dużą liczbą szczegółów (nos, usta, oczy). Z tej głowy wychodzą ręce i nogi przedstawione są za pomocą linii. Przestrzeń kartki wykorzystana jest w sposób chaotyczny, rysunek może być umieszczony w rogu kartki.
3. Okres głowotułowia
Postać człowieka przedstawiana jest frontalnie z dużą ilością znanych dziecku szczegółów, palce rąk najczęściej wychodzą z ramion, nie ma dłoni, brakuje też ubrań. Między 5 a 6 rokiem życia, niektóre dzieci zaczynają przedstawiać postać ludzką w ruchu, pojawiają się ręce, później nogi i tułów.
Dzieci w tym okresie lubią też rysować portrety. W postaciach zwierząt pojawiają się drobne charakterystyczne elementy tj. uszy, wąsy, dziób, nogi przednie i tylne. Drzewa to pień jednoliniowy lub sylwetowy oraz korona bez liści w kształcie koła, później pojawiają się elementy dekoracyjne np. gałęzie.
Coraz częściej pojawiają się pojazdy o kształtach owalnych lub prostokątnych.
4. Okres schematu wzbogaconego
To dzieci 6 letnie zaczynają zauważać związki między kolorem a przedmiotem oraz ciekawe układy rytmiczne rysowanych elementów, powstają interesujące kompozycje wielofigurowe powiązane ze sobą zależnościami przestrzennymi.
Pojawia się linia podstawy, na której dziecko umieszcza postacie, przedmioty oraz linia nieba. Dzieci intuicyjnie zaczynają stosować perspektywę pasową (rzędową), na najniższym obrazują plan najbliższy, pasy wyższe, to plany dalsze, chociaż postacie i przedmioty przedstawiane są o jednakowej wielkości.
Cechy charakterystyczne rysunków dzieci od 4 roku życia:
Opowiadanie – mowa rysunków zastępuje słowa dziecka, ale pozostaje pragnienie, by informować, opowiadać o sobie, pozostawiać po sobie znaki, by być rozumianym.
Proporcje – to, co wydaje się ważne jest rysowane w większych rozmiarach, mniej ważne elementy zajmują mniej miejsca na rysunku.
„Zdjęcie rentgenowskie” – dziecko nie waha się pokazywać jednocześnie tego co znajduje się wewnątrz i na zewnątrz np. domy z przezroczystymi ścianami.
Wyrazistość – przedmioty przedstawiane są w charakterystyczny sposób widziany przez dziecko np. na tym samym rysunku można zobaczyć psa widzianego z boku, a obok ulice widziane z góry.
Antropomorfia – dziecko ma skłonność do identyfikowania się z wszystkimi żywymi istotami, potrafi narysować kota z roześmianą, ludzką twarzą.
Perspektywa symultaniczna – postacie i przedmioty mogą być przedstawione jednocześnie z kilku punktów widzenia, są więc domy narysowane po obu stronach ulicy do góry i do dołu,a twarz ludzka jednocześnie z przodu i z boku
wg R. Fleck-Bangerta – „O czym mówią rysunki dzieci”
Co można wyczytać z rysunków dzieci ?
Oglądając rysunki dzieci możemy dowiedzieć się wielu rzeczy o nich samych , o atmosferze panującej w ich domu, o tym co myślą i co czują. Jednak interpretowanie jednego czy dwóch rysunków może prowadzić do błędnych wniosków. Tylko stałe, powtarzające się elementy czy cechy w pracach dziecka mogą stanowić dla nas cenną informację. Trzeba też uwzględniać wiek dziecka.
U 4 latków postacie są na ogół jednej wielkości, u dzieci starszych różnice są już zauważalne. Jeżeli 4 latek używa tylko jednego koloru, nawet ciemnego, to nic w tym niezwykłego, w tym wieku dzieci wybierają przypadkową kredkę. Ciemnych barw używają też 6 latki o zdecydowanych i stanowczych charakterach, które żyją w szczęśliwych rodzinach.
Natomiast jednokolorowe ciemne rysunki 6 latka mogą również sugerować smutek, lęk czy żal, a groźne sytuacje, przedstawione w kontrastowych barwach, sceny przemocy lub złośliwe miny, świadczyć mogą o przeżywaniu przez dziecko nieprzyjemnych emocji: złości, niepewności czy zagrożenia.
Gdy rysunki przedstawiają optymistyczne sceny, uśmiechniętych ludzi, możemy sądzić, że dziecko jest zadowolone z siebie i z tego, co się w jego życiu dzieje.
Bardzo ważne jest, w jaki sposób dziecko wykonuje swoje prace plastyczne Jeśli rysuje śmiało i odważnie, zdecydowanie naciska kredkę i ciągnie linię a rysunki są duże i kolorowe, to możemy przypuszczać, że dziecko jest pewne siebie, czuje się kochane, bezpieczne i ważne w rodzinie. Dziecko, które delikatnie naciska kredkę, rysuje małe elementy i umieszcza je z boku kartki, najprawdopodobniej jest nieśmiałe, niepewne siebie lub wystraszone tym, co się dzieje wśród jego najbliższych.
Pamiętajmy, że dzieci lubią naśladować swoich kolegów, bierzmy to pod uwagę podczas interpretacji takich podobnych prac.
Nie każdy rysunek bywa odzwierciedleniem rzeczywistości. Malując rodzinę, zdarza się dziecku pokazać jej wymarzony wizerunek, dając tym do zrozumienia czego pragnie i oczekuje, a konfrontacja z rzeczywistym stanem, to sygnał, że dziecku nie jest z tym dobrze, że za czymś tęskni i chciałby zmian. Wiele o samopoczuciu dziecka mówi, to w jaki sposób pokazuje samego siebie. Jeśli w porównaniu z innymi osobami, jest bardzo małe lub jego postać jest niepełna (brakuje rąk, nóg), może to oznaczać, że czuje się gorsze lub odrzucone Duże znaczenie ma też wielkość innych osób, przeważnie ta największa jest dla niego najważniejsza. Gdy jakaś postać jest wyjątkowo duża, można sądzić, że dziecko postrzega ją jako osobę dominującą w rodzinie. Zwróćmy też uwagę kto koło kogo stoi. Gdy rodzice są razem, a dziecko jest oddalone, oznacza to, że może być zagubione, gdy rodzina jest rozproszona, dziecko sygnalizuje, że rodzina nie jest ze sobą zżyta.
Dobrze jest zaobserwować w jakiej kolejności dziecko rysuje poszczególne postacie, ile czasu im poświęca na dopracowanie wizerunku, co w trakcie rysowania mówi i jak się przy tym zachowuje.
Te wszystkie wskazówki pozwolą nam poznać emocje dziecka towarzyszące w czasie malowania, a tym samym powiedzą, co czuje wobec rysowanych osób: miłość i podziw, czy lęk i niepewność.
Rysunek a symptomy trudności w życiu dziecka
Dziecko rysuje tylko siebie – może jest nadmiernie skoncentrowane na sobie, z powodu nadopiekuńczości rodziców, lub jest zawiedzione opieką i musi samo koncentrować się na sobie, bo czuje się zaniedbane i opuszczone.
Dziecko rysuje siebie mniejszym lub młodszym – ukazuje chęć powrotu do czasów, gdy było dzidziusiem, nie miało wtedy kłopotów i było mu dobrze, może ma poczucie, że nie może sprostać wymaganiom rodziców, może rodzice się rozwiedli – dziecko nie umie się z tym pogodzić i sygnalizuje, że chciałoby wrócić do czasów, kiedy byli jeszcze razem.
Dziecko rysując rodzinę pomija siebie – może to oznaczać, że dziecko nie akceptuje pozycji w rodzinie, czuje się nieważne, niepotrzebne, niezauważane i zaniedbane, ma poczucie wyobcowania i braku prawdziwej przynależności do swojej rodziny.
Brak jakiegoś członka rodziny– dziecko może pokazywać, że ma trudne relacje z tą osobą, może budzi ona w dziecku lęk, niechęć lub zazdrość i chciałoby ją z rodziny usunąć.
Dziecko dodaje osoby, których nie ma w rodzinie – być może w ten sposób sygnalizuje, że jest samotne i chciałoby mieć jeszcze rodzeństwo, bądź jest wychowywane przez jednego rodzica.
Niektóre osoby są wyraźnie powiększone – dziecko postrzega je jako dominujące w rodzinie, czasem groźne albo bardzo ważne w jego życiu.
Stanisławie Urbanowiczu SP95094KA z Rybnika, ul. Zdrzałka 6, były TW SB pseudo „Gąsior”…
Umrzyj cieciu…
_________________
https://inwentarz.ipn.gov.pl/advancedSearch?q=stanis%C5%82aw+urbanowicz+g%C4%85sior
Mam dwa konta, drugie to „sq4ctp”. Podobne nicki – to nie ja.
StachuSP95094KA„Lampowiec”:http://kf-ukf.iq24.pl/default.asp?grupa=162755&temat=479995
NazwiskoUrbanowicza:http://kf-ukf.iq24.pl/podglad_posta.asp?id_komentarza=2589831
http://kf-ukf.iq24.pl/default.asp?grupa=165377&temat=481108
Kto chce zostać Staśkiem?
Stachu? Powypisuj sobie wszystkich Czarkowskich z inwentarza IPN... | | | | | PrzyglupiMiszaCzerepak | 20.03.2021 23:06:22 | 
Grupa: Użytkownik
Lokalizacja: grozi zawaleniem
Posty: 25 #7549787
Od: 2018-6-8
| Mentor pisze:
Przedszkole Samorządowe Nr 25
KRAINA UŚMIECHU
ul. Waszyngtona 4
15-274 Białystok
Świat w rysunkach dzieci w wieku przedszkolnym
Opracowała Irena Puciło na podstawie artykułu
Ireny Wojciechowskiej „Twórcza aktywność plastyczna dziecka”.
Twórcza aktywność dziecka wynika z potrzeby wyrażania siebie, swoich myśli, uczuć i przeżyć, a ten wewnętrzny świat ujawnia w różnych formach ekspresji: ruchowej, muzycznej i plastycznej. Obserwacja i kontakt z otaczającym go światem staje się podstawą do jego ekspresji.
Dzieciństwo, to taki okres w życiu dziecka, w którym wszystko jest ciekawe, a ruchliwość, niespożyta energia, oraz chęć poznania wszystkiego i samodzielnego działania, popycha go do twórczego myślenia dającego radość i zadowolenie.
Rozwijanie ekspresji plastycznej dziecka w przedszkolu polega na:
kształtowaniu zaangażowanej postawy wobec otaczającego świata oraz uwrażliwianiu na jego piękno a co za tym idzie wzbudzaniu przeżyć estetycznych
pobudzaniu inicjatywy i inwencji w spontanicznej twórczości plastycznej poprzez oddziaływanie na sferę uczuciowo-intelektualną, wyobraźnię i fantazję oraz dostarczanie różnorodnych środków wyrazu
subtelnym i sugestywnym stawianiu dziecku zadań plastycznych i zachęcaniu go do swobodnego działania i wyrażania swoich wewnętrznych przeżyć”
wg J. Cybulskiej-Piskorek - „Twórczość plastyczna
dziecka w wychowaniu przedszkolnym”
Dziecko w wieku przedszkolnym wypowiada się w sposób spontaniczny i ekspresyjny, w zależności od klimatu pracy twórczej, od bezpośrednich doświadczeń, sugestii nauczyciela i sposobu działania innych dzieci. Na swój sposób wyraża spostrzegany świat, wykorzystuje swoją intuicję i wyraża swoje wewnętrzne „ja”.
„Ekspresja dziecka przerodzi się w twórcze działanie, gdy zaistnieją trzy warunki: motywacja wewnętrzna, klimat porozumienia oraz wolność działania.”
wg R. Glotona – „Twórcza aktywność dziecka”
Sztuka małego dziecka jest dla niego bardzo ważna, dlatego trzeba się na niej choć odrobinę znać, by nie wyrządzić krzywdy dziecku i nie żądać od niego tego, czego nie potrafi zrobić. Trzeba mu pozwolić myśleć, mieć oryginalne pomysły i działać nieszablonowo.
Wartość artystyczną twórczości dziecka nie łatwo jest ustalić i ocenić, ogromną rolę spełnia tu nauczyciel, doświadczony, z pewną dozą wiedzy na ten temat, z wyobraźnią, umiejętnością patrzenia i doceniania możliwości indywidualnych każdego dziecka.
Okresy rozwojowe w twórczości plastycznej dziecka:
1. Okres bazgroty
bazgrota bezładna (chaotyczna) – to przypadkowe zygzaki, linie, kropki i plamy, a ich wielkość, długość i kierunek zależy od nastroju dziecka, temperamentu i budowy ciała. Pierwsze bazgroty, to czynność motoryczna, bez udziału świadomości dziecka, a postacie ludzi i zwierząt są do siebie podobne.
bazgrota kontrolowana – to linie pionowe i poziome, które powstają w wyniku ruchu obrotowego ręki, są to kształty koliste i spiralne. W wyniku wzrostu płynności ruchów ręki, z bazgrot wyłania się koło – jest to pierwszy zorganizowany kształt, choć pozbawiony regularności. Za jego pomocą dziecko przedstawia prawie każdy przedmiot: dom, drzewo, pojazd, postać człowieka, zwierzaka.
bazgrota kontrolowana (nazywana) – dziecko próbuje nazwać to, co stworzyło, wkracza w fazę myślenia wyobrażeniowego, zauważa swój związek z otaczającym światem i innymi zależnościami przestrzennym
2. Okres przedschematyczny
Dziecko zaczyna poszukiwać stałych form do przedstawiania przedmiotów oraz zjawisk. Formy te mają uproszczony i powtarzalny charakter. Dziecko rysuje to, co dla niego jest ważne, stają się więc graficzną komunikacją z dorosłymi. Formą przejściową w wypowiedzi plastycznej są głowonogi. Ich charakterystyczną cechą jest głowa w kształcie nieregularnego koła lub kwadratu z dużą liczbą szczegółów (nos, usta, oczy). Z tej głowy wychodzą ręce i nogi przedstawione są za pomocą linii. Przestrzeń kartki wykorzystana jest w sposób chaotyczny, rysunek może być umieszczony w rogu kartki.
3. Okres głowotułowia
Postać człowieka przedstawiana jest frontalnie z dużą ilością znanych dziecku szczegółów, palce rąk najczęściej wychodzą z ramion, nie ma dłoni, brakuje też ubrań. Między 5 a 6 rokiem życia, niektóre dzieci zaczynają przedstawiać postać ludzką w ruchu, pojawiają się ręce, później nogi i tułów.
Dzieci w tym okresie lubią też rysować portrety. W postaciach zwierząt pojawiają się drobne charakterystyczne elementy tj. uszy, wąsy, dziób, nogi przednie i tylne. Drzewa to pień jednoliniowy lub sylwetowy oraz korona bez liści w kształcie koła, później pojawiają się elementy dekoracyjne np. gałęzie.
Coraz częściej pojawiają się pojazdy o kształtach owalnych lub prostokątnych.
4. Okres schematu wzbogaconego
To dzieci 6 letnie zaczynają zauważać związki między kolorem a przedmiotem oraz ciekawe układy rytmiczne rysowanych elementów, powstają interesujące kompozycje wielofigurowe powiązane ze sobą zależnościami przestrzennymi.
Pojawia się linia podstawy, na której dziecko umieszcza postacie, przedmioty oraz linia nieba. Dzieci intuicyjnie zaczynają stosować perspektywę pasową (rzędową), na najniższym obrazują plan najbliższy, pasy wyższe, to plany dalsze, chociaż postacie i przedmioty przedstawiane są o jednakowej wielkości.
Cechy charakterystyczne rysunków dzieci od 4 roku życia:
Opowiadanie – mowa rysunków zastępuje słowa dziecka, ale pozostaje pragnienie, by informować, opowiadać o sobie, pozostawiać po sobie znaki, by być rozumianym.
Proporcje – to, co wydaje się ważne jest rysowane w większych rozmiarach, mniej ważne elementy zajmują mniej miejsca na rysunku.
„Zdjęcie rentgenowskie” – dziecko nie waha się pokazywać jednocześnie tego co znajduje się wewnątrz i na zewnątrz np. domy z przezroczystymi ścianami.
Wyrazistość – przedmioty przedstawiane są w charakterystyczny sposób widziany przez dziecko np. na tym samym rysunku można zobaczyć psa widzianego z boku, a obok ulice widziane z góry.
Antropomorfia – dziecko ma skłonność do identyfikowania się z wszystkimi żywymi istotami, potrafi narysować kota z roześmianą, ludzką twarzą.
Perspektywa symultaniczna – postacie i przedmioty mogą być przedstawione jednocześnie z kilku punktów widzenia, są więc domy narysowane po obu stronach ulicy do góry i do dołu,a twarz ludzka jednocześnie z przodu i z boku
wg R. Fleck-Bangerta – „O czym mówią rysunki dzieci”
Co można wyczytać z rysunków dzieci ?
Oglądając rysunki dzieci możemy dowiedzieć się wielu rzeczy o nich samych , o atmosferze panującej w ich domu, o tym co myślą i co czują. Jednak interpretowanie jednego czy dwóch rysunków może prowadzić do błędnych wniosków. Tylko stałe, powtarzające się elementy czy cechy w pracach dziecka mogą stanowić dla nas cenną informację. Trzeba też uwzględniać wiek dziecka.
U 4 latków postacie są na ogół jednej wielkości, u dzieci starszych różnice są już zauważalne. Jeżeli 4 latek używa tylko jednego koloru, nawet ciemnego, to nic w tym niezwykłego, w tym wieku dzieci wybierają przypadkową kredkę. Ciemnych barw używają też 6 latki o zdecydowanych i stanowczych charakterach, które żyją w szczęśliwych rodzinach.
Natomiast jednokolorowe ciemne rysunki 6 latka mogą również sugerować smutek, lęk czy żal, a groźne sytuacje, przedstawione w kontrastowych barwach, sceny przemocy lub złośliwe miny, świadczyć mogą o przeżywaniu przez dziecko nieprzyjemnych emocji: złości, niepewności czy zagrożenia.
Gdy rysunki przedstawiają optymistyczne sceny, uśmiechniętych ludzi, możemy sądzić, że dziecko jest zadowolone z siebie i z tego, co się w jego życiu dzieje.
Bardzo ważne jest, w jaki sposób dziecko wykonuje swoje prace plastyczne Jeśli rysuje śmiało i odważnie, zdecydowanie naciska kredkę i ciągnie linię a rysunki są duże i kolorowe, to możemy przypuszczać, że dziecko jest pewne siebie, czuje się kochane, bezpieczne i ważne w rodzinie. Dziecko, które delikatnie naciska kredkę, rysuje małe elementy i umieszcza je z boku kartki, najprawdopodobniej jest nieśmiałe, niepewne siebie lub wystraszone tym, co się dzieje wśród jego najbliższych.
Pamiętajmy, że dzieci lubią naśladować swoich kolegów, bierzmy to pod uwagę podczas interpretacji takich podobnych prac.
Nie każdy rysunek bywa odzwierciedleniem rzeczywistości. Malując rodzinę, zdarza się dziecku pokazać jej wymarzony wizerunek, dając tym do zrozumienia czego pragnie i oczekuje, a konfrontacja z rzeczywistym stanem, to sygnał, że dziecku nie jest z tym dobrze, że za czymś tęskni i chciałby zmian. Wiele o samopoczuciu dziecka mówi, to w jaki sposób pokazuje samego siebie. Jeśli w porównaniu z innymi osobami, jest bardzo małe lub jego postać jest niepełna (brakuje rąk, nóg), może to oznaczać, że czuje się gorsze lub odrzucone Duże znaczenie ma też wielkość innych osób, przeważnie ta największa jest dla niego najważniejsza. Gdy jakaś postać jest wyjątkowo duża, można sądzić, że dziecko postrzega ją jako osobę dominującą w rodzinie. Zwróćmy też uwagę kto koło kogo stoi. Gdy rodzice są razem, a dziecko jest oddalone, oznacza to, że może być zagubione, gdy rodzina jest rozproszona, dziecko sygnalizuje, że rodzina nie jest ze sobą zżyta.
Dobrze jest zaobserwować w jakiej kolejności dziecko rysuje poszczególne postacie, ile czasu im poświęca na dopracowanie wizerunku, co w trakcie rysowania mówi i jak się przy tym zachowuje.
Te wszystkie wskazówki pozwolą nam poznać emocje dziecka towarzyszące w czasie malowania, a tym samym powiedzą, co czuje wobec rysowanych osób: miłość i podziw, czy lęk i niepewność.
Rysunek a symptomy trudności w życiu dziecka
Dziecko rysuje tylko siebie – może jest nadmiernie skoncentrowane na sobie, z powodu nadopiekuńczości rodziców, lub jest zawiedzione opieką i musi samo koncentrować się na sobie, bo czuje się zaniedbane i opuszczone.
Dziecko rysuje siebie mniejszym lub młodszym – ukazuje chęć powrotu do czasów, gdy było dzidziusiem, nie miało wtedy kłopotów i było mu dobrze, może ma poczucie, że nie może sprostać wymaganiom rodziców, może rodzice się rozwiedli – dziecko nie umie się z tym pogodzić i sygnalizuje, że chciałoby wrócić do czasów, kiedy byli jeszcze razem.
Dziecko rysując rodzinę pomija siebie – może to oznaczać, że dziecko nie akceptuje pozycji w rodzinie, czuje się nieważne, niepotrzebne, niezauważane i zaniedbane, ma poczucie wyobcowania i braku prawdziwej przynależności do swojej rodziny.
Brak jakiegoś członka rodziny– dziecko może pokazywać, że ma trudne relacje z tą osobą, może budzi ona w dziecku lęk, niechęć lub zazdrość i chciałoby ją z rodziny usunąć.
Dziecko dodaje osoby, których nie ma w rodzinie – być może w ten sposób sygnalizuje, że jest samotne i chciałoby mieć jeszcze rodzeństwo, bądź jest wychowywane przez jednego rodzica.
Niektóre osoby są wyraźnie powiększone – dziecko postrzega je jako dominujące w rodzinie, czasem groźne albo bardzo ważne w jego życiu.
_________________
Miszo Czerepaku SQ4CTP z Białego Stoku, ul. Górecka 19, (obiekt grozi zawaleniem) były TW pseudo Bajstruk…
Złodzieju skarbonek kościelnych.
Męska kurwo
Handlarzu ziołami na Białej Rusi
TW Białoruskiego GRU pseudo Chachoł
Nie umieraj, żyj aż do śmierdzi
doprowadzisz do tego, że zbierze się banda z widłami i pochodniami? | | | | | Michal_Czarkowski_sq4ctp | 21.03.2021 02:25:40 |
Grupa: Użytkownik
Lokalizacja: ko13oc
Posty: 3413 #7550804
Od: 2017-11-21
| PrzyglupiMiszaCzerepak pisze:
_________________
Miszo Czerepaku SQ4CTP z Białego Stoku, ul. Górecka 19, (obiekt grozi zawaleniem) były TW pseudo Bajstruk…
Złodzieju skarbonek kościelnych.
Męska kurwo
Handlarzu ziołami na Białej Rusi
TW Białoruskiego GRU pseudo Chachoł
Nie umieraj, żyj aż do śmierdzi
doprowadzisz do tego, że zbierze się banda z widłami i pochodniami?
_________________
https://inwentarz.ipn.gov.pl/advancedSearch?q=stanis%C5%82aw+urbanowicz+g%C4%85sior
Mam dwa konta, drugie to „sq4ctp”. Podobne nicki – to nie ja.
StachuSP95094KA„Lampowiec”:http://kf-ukf.iq24.pl/default.asp?grupa=162755&temat=479995
NazwiskoUrbanowicza:http://kf-ukf.iq24.pl/podglad_posta.asp?id_komentarza=2589831
http://kf-ukf.iq24.pl/default.asp?grupa=165377&temat=481108
Kto chce zostać Staśkiem?
Stachu? Powypisuj sobie wszystkich Czarkowskich z inwentarza IPN... |
 | Strona: 1 / 1 strony: [1] |
| << Pierwsza | < Poprzednia | Następna > | Ostatnia >> |
| Aby pisac na forum musisz sie zalogować !!! |
|