white.culson pisze:



Załóżmy jednak, że ktoś mnie porywa, zawozi do lasu, stawia pod drzewem i przystawiając mi lufę do głowy każe pod groźbą śmierci scharakteryzować prawdziwego Polaka. Przełykając ślinę, próbując opanować drżenie głosu odpowiedziałbym, że prawdziwy Polak to ktoś, kto ciężko pracuje, zarabiając przy tym zdecydowanie za mało. To ktoś, kogo od rana do wieczora karmi się za pomocą telewizji, gazet i kina kompletnym kompostem. To ktoś zdezorientowany, nieufny i podejrzliwy, ponieważ państwo w którym żyje nie gwarantuje mu zupełnie nic, poza kolejnym skokiem na jego z trudem zarobione drobne. Powiedziałbym również, że to ktoś dzielny. Przyzwyczajony do biedy. Rozsądny. Tak naprawdę, tolerancyjny, życzliwy i dowcipny. Szczery i wylewny. Tak naprawdę, co by się nie działo, mam w sercu przekonanie, że jeśli jest jakiś wzór na prawdziwego Polaka, jest w nim zawarte jakieś, szeroko pojęte, bycie w porządku, na przekór bardzo nieprzyjaznym okolicznościom. I przekonanie, że jednak będzie dobrze. W sumie, mam wrażenie, że to przekonanie jest w nas. W końcu wszyscy jesteśmy Prawdziwymi Polakami. Wszyscy mamy nasz upiornie abstrakcyjny język i polskie dowody osobiste. I przecież urodziliśmy się tutaj. Nikt nie zrobił nas z wyrobu gumopodobnego w chińskiej fabryce pod Rzeszowem.